Λίγο αφότου γεννήθηκα έφτιαξα μια μικρή αποθήκη, την έχτισα κάτω στο κελάρι, για να μπορώ να πηγαίνω όποτε θέλω, να θαυμάζω και να ανοίγω ανενόχλητη τα δώρα που μου φέρανε, από την κούνια κιόλας. Την έχτισα με πολύ μεγάλη ευχαρίστηση, χρησιμοποιώντας μικρά καφετί τούβλα και απλώνοντας σκληρό μπετόν στο έδαφος, αφού θέλω να είμαι σίγουρη ότι δε θα εισχωρήσει ποτέ η υγρασία από το υπέδαφος και καταφέρει να μουχλιάσει τα καλοτυλιγμένα δώρα μου.
Έχω κρατήσει όλα μου τα δώρα, ακόμα και αυτά από τότε που ήμουν μικρή, πολύ μικρή, για να μπορώ να ανοίξω τα μεγάλα πολύχρωμα κουτιά με τις φανταχτερές σγουρές κορδέλες, τότε βέβαια αναγκάστηκα να ανοίξω μόνο τα μικρά ελαφριά κουτιά. Κάποια από αυτά είχαν δε εξίσου γοητευτικό περιτύλιγμα και τα κοιτούσα για ώρες πριν αποφασίσω να τα ανοίξω, μιας και δεν ήμουν πάντα σίγουρη, ότι το περιεχόμενό τους θα είναι τελικά πιο ωραίο, κάποιες φορές ανακάλυπτα ωστόσο με μεγάλη έκπληξη πως ήταν και τότε φρόντιζα να διπλώσω καλά το χαρτί περιτυλίγματος και να το στερεώσω ως κύλινδρο, σαν πολύτιμο χειρόγραφο με τη βοήθεια της κορδέλας από το ίδιο το δώρο.
Τους καλοτυλιγμένους κυλίνδρους τους στοιβάζω λοιπόν μέχρι σήμερα σε σκληρές χάρτινες κούτες και κάθε φορά που ανοίγω ένα δώρο από αυτά, που με κάνουν να γουρλώνω τα μάτια και να βουρκώνω από χαρά – αν και πρέπει να ομολογήσω επιτέλους ότι είναι ελάχιστα, ίσως θα πρέπει να φτιάξω ένα ξύλινο μπαούλο για αυτά και οπωσδήποτε με καλή κλειδαριά ασφαλείας – κάνω ακριβώς το ίδιο, διπλώνω πολύ προσεχτικά το χαρτί περιτυλίγματος, το οποίο λειτουργεί ως σωλήνας, για την κυκλική τοποθέτηση της σύντομα κολλαριστής κορδέλας και το ακουμπώ πολύ προσεκτικά όρθιο μέσα στην χάρτινη κούτα, την οποία έχω ακουμπήσει πάνω σε ένα μεγάλο τσιμεντόλιθο, μακριά από το περβάζι του παραθύρου, που αγγίζει το χείλος της πίσω αυλής.
Στην πίσω αυλή έχω ανακαλύψει μπόλικα σκουλήκια, εμφανίζονται δε σωρηδόν κατά τη διάρκεια της βροχής και αυτή την εποχή βρέχει τουλάχιστον μια δυο φορές την εβδομάδα. Μόλις τα ακουμπάω κουλουριάζονται και σχηματίζουν σχεδόν τέλειο κύκλο και μένουν ακίνητα όση ώρα και να περιμένω. Έτσι τόλμησα να πατήσω με το παπούτσι στο χέρι μου ένα μια φορά, αλλά βρωμούσε τόσο πολύ, που θα προτιμήσω να τα ακουμπάω, για να κουλουριάζονται, μιας και έτσι είναι πιο εύκολο να τα σύρω πάνω στο πράσινο φαράσι και να τα εκσφενδονίσω στην απέναντι αυλή φορώντας και τα δύο μου παπούτσια.
Μία από αυτές τις μέρες πρέπει να αδειάσω πολύ προσεκτικά την κούτα, επειδή έχει γεμίσει και δε θέλω να είναι στριμωγμένα ούτε τα δώρα μου, ούτε τα χαρτιά περιτυλίγματος. Το πιο δύσκολο θα είναι βέβαια να κουβαλήσω άλλον ένα τσιμεντόλιθο, γιατί η μεγαλύτερη κούτα θα τραμπαλίζεται πάνω στον μονό. Όταν είχα κατεβάσει τον πρώτο γδάρθηκαν οι δείκτες μου και λίγο το δεξί μεσαίο δάχτυλό μου την ώρα που τον ακουμπούσα πάνω στο μπετό και μετά που πήγα να τυλίξω μια κορδέλα σ’ ένα από τα καινούργια μου χαρτιά γλίστρησε λίγο αίμα πάνω της. Το έγλυψα αμέσως, γιατί δεν μπορώ να είναι λερωμένα και ήταν τόσο νόστιμη η πλαστική κορδέλα, που προτίμησα να αφήσω λίγο αίμα πάνω της και να την κρατήσω για αργότερα. Τώρα που το θυμάμαι σκέφτομαι να μην είμαι τόσο προσεκτική με τον τσιμεντόλιθο αυτή τη φορά, θα τον ακουμπήσω ολόκληρο στο μπετόν και μετά θα αφήσω να γδαρθούν δελεαστικά και τα οκτώ μου δάκτυλα.
Κακώς ωστόσο που δε σηκώνομαι αμέσως. Ναι, πρέπει να σηκωθώ αμέσως. Έχει συννεφιά σήμερα και πρέπει να βγω να τοποθετήσω τη μεγάλη πετσέτα θαλάσσης στο έξω μέρος του περβαζιού και μία μικρότερη στο μέσα μέρος αμέσως μόλις κατέβω ή μπορώ και να καθυστερήσω λίγο και να ψάξω προσεκτικά την αυλή, για να απομακρύνω τα σκουλήκια, μυρίζονται τη βροχή και κάνουν απρόσκλητα την παρείσακτη εμφάνισή τους λίγο πριν αρχίσει ο κρότος της βροχής να σείει το λεπτό τζάμι του παραθυριού, που τόσο με αγχώνει. Ίσως πρέπει να το κλείσω οριστικά με τούβλο, έτσι θα είμαι και ‘γω πιο ήσυχη, αλλά και τα σκουλήκια στην αυλή. Πράγματι, θα κάτσω να το σκεφτώ πολύ σοβαρά, με στεναχωρεί ο όγκος της πετσέτας, που δεν επιτρέπει συν της άλλης να περάσει καθόλου ήλιος στο κελάρι μου, ναι θα το χτίσω σίγουρα, έτσι θα έχω περισσότερο χώρο για την στοίβαξη των δώρων μου, μπορώ να ακουμπήσω τα μικρότερα πάνω στα μεγαλύτερα και έτσι θα στηρίζονται με ασφάλεια. Εννοείται ότι όλη αυτή η άσκηση θα μου κάνει πολύ καλό, αφού ενεργοποιεί ακόμα και το μεταβολισμό μου και αφού θα χάσω μερικά κιλά ακόμα θα μπορώ να κινούμαι με πολύ μεγαλύτερη άνεση ανάμεσα στις κούτες και τα δώρα μου, το πρόσεξα αμέσως μετά από τις δύο τελευταίες μέρες, που δεν επιτρέπω σε κανέναν να κατέβει, προφανώς ούτε καν στη μητέρα μου, για να μου σερβίρει πάνω στο τρίτο σκαλοπάτι το αγαπημένο μου φαγητό, παρόλο που αυτό τη στεναχωρεί λίγο μάλλον, αλλά έχω αποκτήσει μια πιο ευλύγιστη σιλουέτα και αυτό με χαροποιεί ιδιαίτερα, ναι, νομίζω μάλιστα ότι το έχουν νιώσει ακόμα και τα ερμητικά κλειστά δώρα μου. Κι αυτά αστράφτουν τώρα.
Νίκη Μ.