Μ’ αρέσει το βλέμμα των ανθρώπων που έχουν μετανοήσει.
Έχει μια γλύκα.
Τη γλύκα της συγχώρεσης.
Ναι, της συν-χώρεσης.
Φαίνεται σα να χωρούν στο παρόν,
όλο το παρελθόν τους και την παραδοχή της αδυναμίας τους,
ίσως και την αποδοχή της,
με επίγνωση και κυρίως κατανόηση για όλο τον πόνο που προκάλεσαν.
Στους άλλους, μα τελικά κυρίως στους εαυτούς τους.
Βλέπω στο βλέμμα τους τη δύναμη που κρύβει αυτή η μετα-νόηση.
Τη δύναμη που χρειάστηκε,
για να μετακινηθούν από το προηγούμενό τους «είναι»
και να φθάσουν, εδώ.
Δεν είναι θρησκευτικό το θέμα,
κι αν ήταν ποτέ κάτι χάθηκε στη… μετάφραση.
Αυτό ακριβώς βλέπω και στο βλέμμα της μετανόησης.
Δε χάνεται πια τίποτα. Καμιά στιγμή. Κανένα συναίσθημα.
Μ’ αρέσει πολύ το βλέμμα των ανθρώπων που έχουν μετανοήσει.
Έχει μια γλύκα.